Raptem kilka dni temu obchodziliśmy aż siedemdziesiątą siódmą rocznicę Warszawskiego Powstania. Była to wówczas największa akcja zbrojna podziemia w Europie okupowanej przez Niemców. Z uwagi na rozkaz Dowódcy Armii Krajowej generała Komorowskiego, rozpoczęła się 01.08.1944 roku. W ciągu następnych 63 dni powstańcy toczyli walkę, której to celem była niezależna Polska, wolna od niemieckiej okupacji i władczości sowieckiej. Według szacunków, około 16 tys. ludzi straciło życie w trakcie walki o stolicę, z kolei rannych było dwadzieścia pięć tys. osób, a wśród nich przeszło sześć tysięcy ciężko rannych. Na dodatek, około 30 procent osób, które w okresie Powstania Warszawskiego poległy w walce, to ofiary mordów prowadzonych przez policyjne formacje niemieckie jak również wojskowe. Bez żadnych wątpliwości największe natężenie zbrodni na ludziach miało miejsce w czasie pierwszych 2 tygodni sierpnia 1944 - kiedy wszedł w życie rozkaz Hitlera o ludobójstwa w Warszawie.
Jednakże, mimo potężnego poświęcenia i nadzwyczajnego bohaterstwa żołnierzy AK, a także "zwykłych" osób cywilnych - Powstanie nie udało się. Pomimo tego, z pewnością warto pielęgnować pamięć a także odwagę osób zaangażowanych w walkach i oddać im zwyczajny szacunek, gdyż przecież dzielnie walczyli w imię wolności i godności człowieka. Zatem warto nie tylko w ten jeden dzień w roku, ale i częściej zatrzymać się na parę chwil w tym pędzie życia codziennego i pomyśleć o tym, jak dużo poświęceń oraz wyrzeczeń musieli przyjmować ludzie w tamtych czasach i w jak honorowy sposób pokazywali swoją odwagę, determinację, heroizm oraz chęć jednoczenia się. Dziś nietrudno jest (nie mając żadnego pojęcia) oceniać tamtych ludzi, tylko nie zapominajmy o tym, iż żyli oni w znacznie innych czasach niż my. Warto też obeznać się porządnie z historią Powstania Warszawskiego, po to aby dowiedzieć się o większej ilości informacji, które są niezmiernie ważne i potrafią odmienić nasze myślenie niemalże całkowicie. Pokażmy swoją empatię a także respekt.